Hej kochani! Ostatnio miałam takiego trochę dołka, przez co właściwie nie miałam na nic ochoty i pomimo tego, że cały ten tydzień mam wolny (dzięki, maturzyści!), to aż do teraz nic kompletnie na blogu nie zrobiłam. Jakoś nie miałam zbytnio weny i siły, a to przez to, że niestety już od ponad tygodnia nie ma mojej kotki, po prostu przepadła i od tego czasu ani razu jej nie widziałam. Jeszcze nigdy się to nie zdarzyło. Wiem, że koty tak już mają, że znikają nawet na kilka tygodni, ale dotąd myślałam, że kotki raczej trzymają się domu, przynajmniej z moją tak było. Mam nadzieję, choć teraz już bardzo nikłą, że  jeszcze się odnajdzie. To był (jest!) mój jedyny zwierzak i jestem do niej naprawdę przywiązana. Mam nadzieję, że  n i e  wiecie co teraz czuję, bo to okropne uczucie...

Ale mimo wszystko zbieram w sobie resztki motywacji i staram się codziennie wychodzić na dwór, jeździć na rowerze, cokolwiek, żeby w miarę aktywnie spędzić ten czas i tym razem to nie ja stanęłam przed obiektywem, ale za nim :)

polecam otwierać zdjęcia w nowej karcie :)

Ostatnio zobaczyłam pewną historię, która idealnie wpasowuje się w moją obecną sytuację i jest po prostu taka prawdziwa, i myślę, że Wy też odnajdziecie w niej cześć siebie:

Pewien mądry mężczyzna usiadł naprzeciwko widowni i opowiedział dowcip. Cała sala wybuchnęła śmiechem. Po chwili opowiedział ten sam dowcip raz jeszcze. Tym razem zaśmiała się tylko mała grupka osób. Opowiadał ten sam dowcip raz po razie, aż w końcu nikt się nie zaśmiał.
Mężczyzna uśmiechnął się i powiedział:
Nie możecie śmiać się cały czas z tego samego dowcipu, więc dlaczego możecie wciąż płakać z powodu tej samej rzeczy?