Jednak w miarę upływu lat, to pragnienie bycia dorosłą jakoś powoli we mnie wygasało. Moje dziecięce wyobrażenie o dorosłości również. Stopniowo dowiadywałam się, że dorośli wcale nie mają tak kolorowo jak mi się kiedyś wydawało. Ciąży na nich jednak duża odpowiedzialność, szczególnie kiedy podejmą już decyzję o samodzielnym życiu. Te wszystkie fakty docierały do mnie powoli i stopniowo, więc nie zrobiły na mnie piorunującego wrażenia. Po prostu coraz więcej rzeczy zaczynałam rozumieć ot tak, naturalnie. I im więcej rozumiałam, tym mniej spieszyło mi się do dorosłości, jednak i tak stopniowo, całkiem nieświadomie zacierałam w sobie nawyki z dzieciństwa, a mój pogląd na świat samoistnie uległ zmianie.
I w końcu jestem dorosła. Moje dziecięce marzenie wreszcie się spełniło, ale... czuję się właściwie tak samo jak wczoraj, przedwczoraj czy nawet miesiąc temu! Nie czuję się tak naprawdę dorosła, chociaż teoretycznie można tak już mnie nazwać. Marzyłam o piciu kawy 'jak dorosła' i teraz ją piję, właściwie już od kilku lat, ale z umiarem. A słonych paluszków wcale nie zastąpiłam na papierosy!
Moim zdaniem wiek to tylko liczba, a naszą dojrzałość kształtują w naszym życiu chwile radości, smutku, rozczarowania, a także popełnione przez nas błędy, uczące nas pokory i dające dobre rady na przyszłość. Na pewno każdy z nas zna choć jedną osobę, która zachowuje się dojrzalej jak na swój wiek, albo co gorsza często bywa także na odwrót. Myślę, że każdy potrzebuje więcej lub mniej czasu, żeby stać się w  p e ł n i  dorosłym.
A tak naprawdę, to czy będziemy dorośli, czy nie, to i tak w oczach rodziców już na zawsze pozostaniemy dziećmi :)